Όταν μιλάμε για πολυκιστικές ωοθήκες είναι σημαντικό να γνωρίζετε πως μπορεί να εμφανιστούν σε ένα σημαντικό ποσοστό νέων γυναικών.
Πρόκειται για ένα σύνολο προβλημάτων που παρουσιάζονται σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας και καλείται Σύνδρομο Πολυκιστικών Ωοθηκών.
Ορισμένα συμπτώματα μας υποδεικνύουν ότι υπάρχουν πιθανά πολυκιστικές ωοθήκες σε μια γυναίκα. Ωστόσο, χρειάζεται επισταμένη διερεύνηση παραγόντων που μπορεί να οδηγούν σε ενδοκρινικά νοσήματα, άρα σε άλλη πάθηση.
Εσείς Ακόμα να Κλείσετε Ραντεβού???
Μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα στο Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών. είναι :
-αραιομηνόρροια ή αμηνόρροια
-υπερτρίχωση, αύξηση του αριθμού των τριχών σε περιοχές που φυσιολογικά υπάρχουν (τρίχες όπως στο εφήβαιο και στις μασχάλες), αλλά και σε περιοχές που δεν πρέπει να υπάρχουν (στήθος, μάγουλα, άνω χείλος κ.α.)
-ακμή και λιπαρότητα του δέρματος
-παχυσαρκία με κατανομή σωματικού βάρους ανδρικού τύπου (περιμετρικά της κοιλιάς)
-μικροί μαστοί
-μελανίζουσα ακάνθωση π.χ. στο ύψος του αυχένα, το δέρμα γίνεται πιο σκούρο και τραχύ
Πολυκιστικές ωοθήκες : η διάγνωσή τους τεκμηριώνεται όταν στον εργαστηριακό και παρακλινικό έλεγχο προκύψουν :
-διαταραχή της σχέσης ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH) με τη θηλακιοτρόπο ορμόνη (FSH)
-αύξηση των ανδρογόνων ορμονών
-διαταραχή της σχέσης Glu – ινσουλίνης
-υπερηχογραφική απεικόνιση ωοθηκών με αριθμό ωοθηλακίων άνω των 12, με αυξημένες διαστάσεις.
Τα δεδομένα για τη συχνότητα του συνδρόμου ποικίλλουν. Δεν υπάρχουν ενιαία διαγνωστικά κριτήρια, ωστόσο εκτιμάται ότι αφορά περίπου στο 6%-19% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας.
Φαίνεται επιπλέον πως υπάρχουν φυλετικές και εθνικές διαφορές. Έχει επίσης διαπιστωθεί αυξημένη συχνότητα περιστατικών σε συγγενείς (π.χ. μεταξύ διδύμων ή με στοιχεία γενετικής διαταραχής. Πρόκειται για σύνθετο γενετικό νόσημα, όπου διαταραχές σε πολλά γονίδια συνεισφέρουν στη γενετική προδιάθεση για την εμφάνισή του. Διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί επίσης να τροποποιήσουν τη γενετική προδιάθεση.
Καλέστε Μας Τώρα!!!
Καθώς τα αίτια που το προκαλούν παραμένουν άγνωστα, οι υπάρχουσες θεραπευτικές δυνατότητες αντιμετωπίζουν κυρίως τα συμπτώματα του συνδρόμου.
Διαιτητική αγωγή και άσκηση στοχεύουν στην απώλεια βάρους, αποτελώντας πρωταρχικά μέτρα στην αντιμετώπιση των υπέρβαρων και παχύσαρκων ασθενών. Έτσι, η απώλεια βάρους έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει τόσο τις εκδηλώσεις του συνδρόμου, όσο και τις μεταβολικές διαταραχές.
Η φαρμακευτική αγωγή πρέπει να σχεδιάζεται ανάλογα με το αν η ασθενής επιθυμεί την τεκνοποίηση ή όχι. Στην περίπτωση που η ασθενής δεν επιθυμεί τεκνοποίηση, τα κυρίαρχα συμπτώματα σε συνδυασμό με το ιστορικό της, καθοδηγούν το γιατρό στην επιλογή της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής, στο πλαίσιο της εξατομικευμένης προσέγγισης. Επιπλέον, επιβάλλεται η τακτική παρακολούθηση της ασθενούς, καθώς πρόκειται για χρόνια πάθηση.